ვიტალი პორტნიკოვი
| ვიტალი პორტნიკოვი | |
|---|---|
 | |
| დაბადების თარიღი |
14 მაისი1967 (56 წლის) კიევი, უკრაინის სსრ, სსრკ |
| მოქალაქეობა |
 უკრაინა |
| საქმიანობა | ჟურნალისტი, პუბლიცისტი, ტელეწამყვანი, მიმომხილველი |
ვიტალი პორტნიკოვი ( უკრ. Віталій Едуардович Портников ; დ. 14 მაისი,1967, კიევი ) — უკრაინელი ჟურნალისტი, მწერალი და პუბლიცისტი, ტელეწამყვანი. რადიო თავისუფლების მიმომხილველი და ანალიტიკური სტატიების ავტორი უკრაინულ და რუსულ გამოცემებში. არის უკრაინის პენ-ცენტრის წევრი. უკრაინის ტარას შევჩენკოს სახელობის ეროვნული პრემიის ლაურეატი (2023).
ბიოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ადრეული წლები და განათლება
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ვიტალი პორტნიკოვი დაიბადა 1967 წლის 14 მაისს კიევში. მამა — ეკონომისტი, დედა — იურისტი. ჯერ კიდევ მერვე კლასში იყო, როდესაც 1983 წელს დაიწყო სტატიების გამოქვეყნება ლატვიურ გაზეთ „იურმალაში“. [1]
როგორც თავად განაცხადა, ებრაელებისთვის დაწესებული შეზღუდვების გამო ვერ შეძლო კიევის უნივერსიტეტში ჩაბარება, 1985 წელს გადავიდა კიევიდან დნეპროპეტროვსკში და ჩაირიცხა დნეპროპეტროვსკის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიურ ფაკულტეტზე, სადაც სამი კურსი გაიარა. 1988 წელს გადავიდა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე, რომელიც დაამთავრა 1990 წელს (რესპუბლიკურ უნივერსიტეტებს, რომლებსაც არ ჰქონდათ ჟურნალისტიკის განყოფილებები, ჰქონდათ შესაძლებლობა გაეგზავნათ ფილოლოგიური განყოფილებების 1-2 სტუდენტი მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე მესამე კურსიდან). 1992 წელს დაამთავრა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პერიოდული გამოცემების განყოფილების ასპირანტურა.
კარიერა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]1988 წლიდან 1992 წლამდე თანამშრომლობდა კიევის გაზეთ „უკრაინის ახალგაზრდობასთან“ ( უკრ. «Молодь України» ) იყო ერთ-ერთი პირველი საბჭოთა კორესპონდენტი პარლამენტში.
1989 წლიდან მუშაობდა ამავე დროს დაარსებული "ნეზავისიმაია გაზეტა"-ს მიმომხილველად. აშუქებდა საკავშირო რესპუბლიკებისა და პოსტსაბჭოთა სივრცის პრობლემებს. 1995 წელს ჟურნალისტთა ჯგუფთან ერთად წამოვიდა გამომცემლობიდან, ვინაიდან არ ეთანხმებოდა გაზეთის გადაცემას ბორის ბერეზოვსკისთან დაახლოებული სტრუქტურებისთვის.
1990 წლიდან თანამშრომლობს რადიო თავისუფლებასთან . სხვადასხვა დროს უძღვებოდა რადიო გადაცემებს: „საკუთარი სახელი“, „პრესის საათი“, „სტუმრების დრო“ და სხვა. ის გამოდის ამ რადიოს რუსულ, უკრაინულ და ბელორუსულ ტელეეთერებში.
1994 წლიდან რეგულარულად აქვეყნებდა სტატიებს გაზეთში "ზერკალო ნედელი" (კიევი), სადაც ხელმძღვანელობდა რუბრიკას „დღიურები“. მისი პუბლიკაციები ასევე ქვეყნდებოდა გაზეთებსა და ჟურნალებში: "რუსული ტელეგრაფი", " ვედომოსტი ", "Time MN" (მოსკოვი), " დღე ", " კორესპონდენტი ", "ბიზნეს კვირა" (კიევი), "ბიზნესი და ბალტიისპირეთი", "ტელეგრაფი" ( რიგა ), " ესტონეთი ", "Postimees " ( ტალინი ), "პოლიტიკა", "Polityka", "Gazeta Wyborcza" ( ვარშავა ), "ბელორუსკაია გაზეტა" ( მინსკი ).
ის ასევე წერს ებრაელობასა და ახლო აღმოსავლეთთან დაკავშირებულ თემებზე: ჯერ კიდევ საბჭოთა პერიოდში თანამშრომლობდა ჟურნალთან " სოვეტიშ გეიმლენდი" და გაზეთ " ბირობიჯან შტერნთან ", რომელიც იდიშზე გამოდიოდა. მიჰყავდა რეგულარული სვეტი გაზეთ "ვესტიში" ( თელ-ავივი ).
2006 წლის ივნისიდან 2007 წლის ოქტომბრამდე იყო უკრაინული ყოველდღიური გაზეთ „გაზეტა 24“-ის მთავარი რედაქტორი (2007 წლის სექტემბერ-ოქტომბერში იგი ასევე დაინიშნა გაზეთის მთავარი რედაქტორის თანამდებობაზე).
ასევე მიჰყავდა ჟურნალისტურ და საინფორმაციო-ანალიტიკურ გადაცემები უკრაინის რამდენიმე ტელევიზიაზე. 2005 წელს იყო გადაცემის "VIP" წამყვანი ტელეარხ K1- ზე ( უკრაინა ), 2009 წლიდან 2011 წლამდე უძღვებოდა გადაცემას "ვიტალი პორტნიკოვის სიმართლე" TVi არხზე. [2] 2010 წლის მაისში გახდა TVi-ს მთავარი რედაქტორი. [3] 2012 წლის ნოემბერში იყო ტელეარხის პრეზიდენტი. [4]
2013 წლის ნოემბრიდან იგი უძღვება გადაცემებს ტელეკომპანია Espresso-ზე, კერძოდ, გადაცემას "ვიტალი პორტნიკოვის პოლიტიკური კლუბი" (შემდგომში გადაცემა გახდა Espresso-სთან და Channel 5- თან ერთად გახდა ერთობლივი პროექტი). [5]
2013 წლის ნოემბრიდან იყო ევრომაიდანის ერთ-ერთი აქტიური მონაწილე და სრულიად უკრაინული მოძრაობის მაიდანის საბჭოს წევრი. 2014 წლის იანვარში პორტნიკოვმა თქვა, რომ რუსეთის სპეცსამსახურები მის წინააღმდეგ პროვოკაციას ამზადებდნენ და კიდევ რამდენიმე ოპოზიციური უკრაინელი ჟურნალისტი კიევში მასობრივ საპროტესტო აქციებთან დაკავშირებით და დროებით გადავიდა ვარშავაში. დაბრუნდა უკრაინაში პოლიტიკური ცვლილებების შემდეგ. [6]
2015 წლის ივლისში ვიტალი პორტნიკოვის კანდიდატურა წარადგინეს უკრაინის ეროვნული საზოგადოებრივი ტელერადიო კომპანიის სამეთვალყურეო საბჭოში, როგორც ფრაქციის სახალხო ფრონტის წარმომადგენლად. [7] 2017 წლის ოქტომბერში მან საკუთარი თხოვნით დატოვა სამეთვალყურეო საბჭო.
2018 წლის 1 ნოემბერს რუსეთმა სანქციები შემოიღო უკრაინის 322 მოქალაქის და მათ შორის ვიტალი პორტნიკოვის წინააღმდეგ.
ოჯახი
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ვიტალი პორტნიკოვი არ ავრცელებს ინფორმაციას მისი ოჯახური მდგომარეობის შესახებ. 2000 წლის 25 ოქტომბერს რადიოსადგურ "ეხო მოსკვის" ეთერში, როდესაც კითხვები დაუსვეს ოჯახზე,მან მხოლოდ მშობლებზე ისაუბრა.
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ „Виталий Портников: «Герметичность порождает только гниение»“. Золотые страницы. Луганщина. 2012. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2012-05-09. ციტირების თარიღი: 2012-07-23.
- ↑ „«Правда Віталія Портникова / Романа Скрипіна» на ТВі закривається“. Телекритика (უკრაინული). 2011-04-18. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2011-04-23. ციტირების თარიღი: 2012-07-23.
- ↑ „Портников стал главным редактором ТВі“. Корреспондент. 2010-05-12. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2013-12-28. ციტირების თარიღი: 2012-07-21.
- ↑ На ТВі — нове керівництво. Українська правда — Блоги (2012-11-27). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2012-12-31. ციტირების თარიღი: 2012-12-31.
- ↑ „5 канал запускає лінійку вечірніх токшоу. Серед ведучих – Ігор Кондратюк“. Детектор Медиа. 2020-09-21. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2020-10-01. ციტირების თარიღი: 2020-09-22.
- ↑ Виталий Портников как мишень (2014-01-23). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 2014-01-26. ციტირების თარიღი: 2014-01-26.
- ↑ Малазонія, Аврахов, Таран і Портников увійшли до наглядової ради Суспільного დაარქივებული 2015-08-04 საიტზე Wayback Machine. // «Mediasapiens», 28.07.2015